بدعهدی

بدعهدی...

یه شب وسط اون بحث های معمول و نسبتا سنگین، یهو برای جهت دادن به بحث و رسوندن منظورش پرسید: اگه بهت بگن تمام دنیا رو بهت میدیم اگه قبول کنی بمیری، قبول می کنی؟ یه لحظه گیج شدم. نفهمیدم. با تعجب گفتم: خب وقتی قراره بمیرم با اون دنیا چی کار می تونم بکنم؟ گفت: دقیقا نکته ش همینه. وقتی مردی دیگه کل دنیای مادی رو بهت بدن فایده نداره. قراره از چیش استفاده کنی؟ حالا من موندم و مفهومی که از این سوالش گرفتم. دارم فکر می کنم یه روز بیاد و بگه یادته یه روز چنین آرزویی داشتی؟ بیا الان بهت بدمش. و من یه لحظه گیج بشم. نفهمم. با تعجب بگم: خب الان که دیگه آرزوش رو ندارم قراره باهاش چی کار کنم؟ یه آرزوی بیات شده علاوه بر لای جرز دیوار فقط به درد آینه ی دق شدن می خوره و لاغیر :) پ.ن: احساسات هم همین طور هستند بدعهدی...

در حال حاضر دارم برای اولین بار یه رمان علمی-تخیلی می نویسم. با عنوان "نه روی ماه لعنتی" نمی دونم... باید به پیشنهاد اون دوستی که میگه بذارمش تو وبلاگ عمل کنم یا نه. فعلا قسمت اوش رو می ذارم. به هر حال، من وبلاگ رو  با همین هدف آرشیو کردن نوشته هام زدم. اولیسن باری نیست که دارم علمی تخیلی رو امتحان می کنم. اما این بار... دارم براش احساسات می ذارم و سعی نمی کنم پیچیده اش کنم. برعکس قبلی ها که به صفحه ی پنجمم نرسید :) برای خوندنش می تونید به این آدرس سر بزنید کانال رمان "نه روی ماه لعنتی!" و پارت اول تا سومش رو هم در ادامه ی مطلب بخونید. ادامه مطلب بدعهدی...

من خسته ام، تو خسته ای آیا شبیه من؟!یک شاعر شکسته ی تنها شبیه من حتی خودم شنیده ام از این کلاغهادر شهر یک نفر  شده پیدا شبیه من امروز دل مبند به خودم که می شوداین گونه روزگار تو فردا شبیه من ای هم قفس! بخوان که روز تو روشن استخواهی گذشت روزی از اینجا شبیه من از لحن شعر های تو معلوم می شود مانند خودم است دلت یا شبیه من؟ آبی ترین مسافر من می شناسمتدل می زنی همیشه به دریا شبیه من من زنده ام به شایعه ها اعتنا نکن!!در شهر کشته اند کسی را شبیه من نجمه زارع بدعهدی...

من دختری بودم پر از شور و اشتیاق خواندن و کشف کردن. از آن ها که یک کتاب دست می گیرند و دیگر نمی توانی از عمق کلمات و نوشته ها بیرونشان بکشی. از آن ها که یک دسته عروسک یا یک مشت اسباب بازی ولاک و چیزهای دخترانه را کنار می زدند تا بنشینند گوشه ای و با خودشان؛ یا بهتر بگویم شخصیت هایشان حرف بزنند. من می خواوندم؛ اما نه برای کنکور! برای دل خودم... یکی از این روزها دست تخیلات و دنبال کردن شخصیت هایم با "آردا" آشنایم کرد. بله؛ اسمش آردا بود. هم پیر بود و هم جوان؛ هم شاد بود و هم غمگین. زیبا بود و چشم هایش چنان گیرا که برقش در لحظه میخکوبم کرد. محلش ندادم و رفتم؛ گفتم مگر من از آنها هستم که به هر کسی خو بگیرم؟ اما برگشتم... برگشتم به این بهانه که نمانم. اما برگشتم و ماندم و خو گرفتم و وقتی به خودم آمدم عاشقش شده بودم. به همین سادگی بود؛ بدون هیچ اصراری از طرف او. همین برق چشم ها و متانت رفتارش برای سرمست شدن کافی بود. کم کم از همه چیز زدم و به بهانه ی عشقش خودم را وقفش کردم. اما حرفل دیگران مثل سوهان روح شد؛ کسانی که به او نیش می زدند مرا عصبانی می کردند و کسانی که ادعای محبتش را داشتند آتش تعصب و حسادت درونم را شعله ور.  عصبانی می شدم و خسته می شدم و حتی گاهی به حال خودم می گذاشتمش.  اما وقتی دوباره برمی گشت همان آردای روز اول بود. می شد چند باره و هزار باره از نو شیفته اش شد.  یک روز از بدعهدی...